მექანიკური ფორთოხლები

XX საუკუნის 60-70-იანები.

პერიოდი, რომელიც ისტორიაში ფასეულობების ყირაზე დაყენების უნიკალური ეპოქაა.
როკენროლი, როკი, ჰიპური მოძრაობა, სექსუალური რევოლუცია.. ახალი მიმდინარეობები ლიტერატურასა და კინემატოგრაფიაში..

ჩემი აზრით, ეპოქის ერთ-ერთი საუკეთესო გამოძახილი ენტომი ბერჯესის "მექანიკური ფორთოხალია".

წიგნის მთავარი გმირს და მის მეგობრებს გარდატეხის ასაკი აქვთ, რომელიც მათში, განსაკუთრებით, რთულად მიმიდნარეობს. ძირითადად, გარეთ ღამე გამოდიან და რაც თავში მოსდით, აბსოლუტურად ყველაფერს აკეთებენ. წიგნის მეორე ნაწილში, მთავარი მოქმედი გმირი - ალექს დელარჯი თავად ხდება სახელმწიფოს მიერ დაფინანსებული ექსპერიმენტის მსხვერპლი, რომელიც არანაკლებ ამაზრზენია, ვიდრე გმირის მიერ ჩადენილი დანაშაულები.

პირადად ჩემში, დელარჯის სახე, აგრესიის მაგივრად, თანაგრძნობას იწვევს. მგონი იმიტომ, რომ კლასიკა უყვარს და ბეთჰოვენის ფანია.

რატომ მომწონს ამიტომ?

1. კლასიკას თუ უსმენ და გიყვარს, რთული მუსიკალური ეტაპები გაქვს გავლილი და, სხვებთან შედარებით, ამ სფეროში, ერთგვარად, მაღალ დონეზე ხარ (როგორც ამბობენ, გასაგებად ყველაზე რთული, კამერული მუსიკაა. კამერულსა და კლასიკურ მუსიკას შორის კი არცთუ დიდი დაშორებაა);

2. არ შეიძლება, კლასიკის მოყვარული ადამიანი ზედაპირული იყოს და მასში უცნაური პროცესები არ მიმდინარეობდეს.

წიგნის კითხვის პრცესში, გამუდმებით ვცდილობდი, რეალური ალექსი დამენახა. სამწუხაროდ, ვერ მოვახერხე.

კიდევ ერთი: როგორც წესი, ნაწარმოების ეკრანიზაცია წარუმატებელია ხოლმე. "მექანიკური ფორთოხლის" შემთხვევაში აბსოლუტურად პირიქით არის. ჩემზე ფილმმა გაცილებით დიდი შთაბეჭდილება დატოვა, ვიდრე ნაწარმოებმა.

სამწუხაროა, რომ 50 წიგნის ფარგლებში, ფორთოხალი ვერ მოხვდა. თუმცა, გამომცემლობა "პალიტრა L"-მა რამდენიმე კვირის წინ, ახალი თარგმანი გამოიტანა ბაზარზე.

რაც შეეხება ამ კვირის გამოცემას...

  დღეს კვირის პალიტრასთან ერთად, "50 სექტანტური წიგნის ფარგლებში" ფარგლებში, მარიო პიუზოს "ნათლია" გამოვიდა. მკითხველის არჩევანით ისეთი აღშფოთებული ვარ, კომენტარის გაკეთებაც კი არ მინდა..